Is het Limburggewoel overgegaan in het Limburggevoel? Er is al veel (be)toogpraat over getapt, maar kwam het nu uit het juiste praatje? Zelfs een gieter heeft meer gaatjes.
Limburg is een aan Bokrijk grenzend gebied, zoals men vanuit de provincie het domein Bokrijk vooreerst laat liggen in Limburg en tweedens pas in Genk. Mogelijk zoals sommige Bokrijkenaren droomden van een republiekje tussen de rest in. Eens van Godsheide afgekapt.
Limburg werd nogal stiefmoederlijk behandeld, onder andere door keivoorbeeld Brussel of Luik. Om een begin te maken. Maar wordt steeds vervolgd.
Een achteruitgesteld gebied. Evenzeer met getransformeerde domme-blondjes-moppen, als het zoveelste kleurtje van de Limburgse tegenboog.
Mijnen werden als zwart goud verzilverd. Ford wijst de weg, maar ook de beste autonavigatie zal het niet meer oplossen. Met ook de poenscheppers als All Invest I, II en drie tot wat dit allemaal geleid heeft. Later een tweede Europese adem. Maar iedereen die in de put zat, werd niet als mijnwerker betaald. Herinner u of ken ook de oude borden “De Limburgers heten u welkom”, waar het eveneens zweten was. Maar nooit heb ik Limburgers horen bidden: Snik voor ons!
Het reconversiegeld is wel deels om zeep geholpen door tafelschuimers en misschien later wat uit verband gerukt ter ere van de Smaak en Ambiorix, in een soort HATO-project. Het lamenteren voordien met een ja of een neen voor een ERC-nederzetting, bracht tien jaar stilstand als achteruitgang en goudaderlating. Eilandvorming is gevaarlijk zonder te kunnen zwemmen. Vooral als je het geld er niet of niet meer voor hebt.
Veel vroeger heeft Knack, – met of zonder een uitgesproken k gelijk bij knock-out en niet bij een gewone knakworst – nog onder hoofredacteur Frans Verleyen en ongesust, eens een uitvoerige campagne en voorts een niet-historische enquête gedaan, naar het wel en het wee van Limburg en wat er allemaal achter zat en evenzeer in godsnaam. Een beetje met Het Belang van Limburg. Later zouden wellicht meer commerciële turnoefeningen volgen.
Het Belang dat Limburg leerde na Hendrik Conscience de Limburgers lezen, van telex naar Tenax, van fax naar mail en het net. Destijds uitgeleynd, later opeens door een mislukte Krant alerter gemaakt, verder even een weinig van r.-k. tot r.k., of van rooms katholiek naar rood kapittel.
Als Het Gezang van Limburg, onder meer omdat een teckel als hond door Limburgers langer wordt uitgesproken. Of als Het Behang van Limburg, van kleurrijke bloemen, maar bijwijlen van verdriet. Of als Het Gedrang van Limburg, tevens mogelijk bij gratis uitdelen van aardbeien, tassen en friet. Teveel om te benoemen, wat ook dit blad zich op de hals haalt. Ter bandhaving.
Het BvL, het Bestand van Lancering, om al een en ander te benamen: één provinciekrant, één provincieradio 2 en één provincietelevisie. Een Limburgse drievuldigheid in de Limburgse haastliefde, aan te vullen met bijvoorbeeld alle soorten heiligen, flambouwen en fakkelmensen.
Dat Limburgers eens massaal kiezen, eerst voor de siroop en dan pas voor de boeken. Tja, dat is uitgelezen waar. Maar van de zovele peren die er gestoofd werden, daar mag mogelijk toch een oud siroopfabriek in Borgloon van overblijven. Of gelijk sommige Limburgers geduwd werden tot krankzinnigheid, zo is er nu terzijde van het oude gesticht, in Oud-Rekem een stukje hemel of paradijs van Limburg. Waar de appelen nog te pruimen zijn. Limburgers nog eens doortrappen per fiets.
Niet op zoek naar hét Limburggevoel, omdat ze dat al hebben. De hang naar Limburg. En vanwaar ze het ja dan neen halen? Zo een gouden ei leg je niet elke dag of te grabbel.